خودش باید برگرده ...

همین الان که داریم باهم حرف می‌زنیم، هزاران رابطه‌ی دوستی و زناشویی و خانوادگی به هم خورده که هر دو طرف منتظرند، طرف دیگر، پا جلو بگذاره برای آشتی کردن و خودش حاضر نیست این کار را انجام بدهد.
این در حالی است که طرف دیگر هم به همین امید، منتظر است روزها و ماه‌ها می‌گذرد و این انتظار تبدیل به ناکامی می‌شود و آدم‌های بسیاری روی این کره‌ی خاکی، روابطشان را فقط به خاطر یک قدم جلو برداشتن، از دست می‌دهند و بعدها برای اینکه میزان سوزش از دست دادنشان کم شود، می‌گویند: خوب کار کردم، لیاقتش را نداشت!! اما بعد از آن رابطه و دوستی و زندگی، هر رابطه‌ی دیگری را با رابطه‌ی مذکور مقایسه می‌کند چرا؟ چون آن رابطه از خیلی جهات برایش خوب بود. قطعا این نوشته برای همه‌ی روابط نیست و خیلی از روابط هم واقعا جان کاه و آزار دهنده هستند اما چطور باید این تفاوت را متوجه شویم؟! به نظر من اگر مشکل شما فقط تماس گرفتن است و مطمئن هستید که بعد از بهبود روابطتان، بیشتر اوقات (حدود 70%) حالتان در این رابطه خوب است و این رابطه به رشد فکری و ذهنی و عاطفی شما کمک می‌کند، چرا باید از این تماس و پا پیش گذاشتن خودداری کنید؟ پس غرورم چه می‌شود؟
به جای این سوال ببینید منظورتان از غرور چیست؟! آیا منظور شما احترام به خویشتن است؟ جواب من این است که بزرگترین احترام به شما این است که بهتر است با یک تماس ناراحت کننده (احتمالا مجبورید در آن معذرت خواهی کنید)، دوستان و عزیزان و خانواده و سرمایه‌ی مهم زندگی‌تان را دوباره به آغوش خودتان برگردانید، البته اگر فقط مشکل همین است.