صلح با درون از رها کردن جنگ با بیرون شروع می‌شه...

بعضیامون یه جوری بزرگ شدیم که همش باید رقابت کنیم؛ آخه اگه اول می‌شدیم بهمون جایزه می‌دادن. خیلی از ما شرطی دوست داشته شدیم واسه همین نوع دوست داشتنمون نسبت به خودمون هم شرطی شده. اگه پول دربیاریگ و موفق باشیم حالمون خوبه اگه نباشیم، بازار خوب نباشه یا جلسه خوب پیش نره، زندگیمون بهم می‌ریزه. آیا این درسته؟!
این طبیعیه که وقتی نتیجا خوب بگیریم، خوشحال باشیم و اگه نتیجه بد بگیریم ناراحت بشیم، اما اینکه بخاطر نتایج خودمون رو دوست داشته باشیم یا نه، غیرطبیعیه!!
همونطور که برای تربیت یک کودک رفتار می‌کنیم تا احساس امنیت و ارزشمندی کنه، باید بدون شرط این احساس رو به خودمون بدین که موجود دوست داشتنی‌ای هستیم.
اگه برای احساس بهت  نسبت به خودم باید احساس برتری نسبت با تو داشته باشم:
۱. یا باید با افراد ضعیف مبارزه کنم
۲. یا باید با تقلب شکستتان بدهم
۳. یا باید دروغ بگویم که شکستتان دادم یا بگویم داور به نفع شما گرفته و...
چون هرچقدر خوب باشم بالاخره کسی پیدا می‌شود که من را شکست بدهد‌.
از نظر روانشناس "نف" داروهای روانی میان تا فاصله ما رو با الگوهایی که جامعه برامون انتخاب کرده بودن پر کنن. ما وارد جنگی شدیم کا اصلا نمی‌دانیم چرا شروع شده؟! و چرا باید ادامه‌اش بدهیم؟!
صلح با درون از رها کردن جنگ با بیرون شروع می‌شه.