ضد اسطوره‌ها؛ نمی‌خواد ایلان ماسک باشی!!

توی سخنرانی‌های انگیزشی خیلی از آدم‌های بزرگ و کارهای بزرگشون استفاده می‌شه. اگه ازشون الهام بگیریم خوبه اما خیلی اوقات در حین تشویق بزرگی اونها مرتکب اشتباه خودتحقیری می‌شیم.
خودتحقیری یعنی بجای غبطه خوردن به حال آدم‌های موفق، فکر کنیم خاک برسرم که مثل اون نبودم اما ما از خیلی از جزئیات زندگی اون‌ها خبر نیستیم، اکثر ما امکانات و شانس و ... نداشتیم، هرکسی باید نسبت به خودش نگاه کنه‌.
واسه همینه که سخنرانی‌های انگیزشی اشتباه در کوتاه مدت انرژی تولید می‌کند اما در دراز مدت معمولا به خاطر احساس خودتحقیری ما رو ضعیف می‌کند‌‌.
ما با بررسی زندگی آدم‌های قوی ضمن اینکه متوجه شرایط و امکانات اونها هستیم، نباید احترام و عشق به خودمون رو فراموش کنیم؛ چون اکثر اونها در داشتن احساس ارزشمندی و احترام به خودشون اسوه بودن. پس اگر قراره فقط یک چیز از اونها یاد بگیریم بهتره همینو یاد بگیریم؛ احترام به خود.
ما قراره فقط از خودمون بهتر باشیم هیچ مسابقه‌ای به غیر از این ارزش یک عمر دنبال کردن نداره...
تو ارزشمندی، من هم همینطور و انسانیت یعنی احترام به ارزشمندی انسان‌ها؛ برای همینه که زن و مرد نداره، سیاه و سفید نداره.
هر کدوم از ما نسبت به ژن و امکانات و آموزش و محیط خودمون، خوب عمل کردیم و حتما هممون اشکالاتی هم داشتیم، اوکی... برای بهتر شدن باید اول خودمونو باور کنیم و برای خودباوری، قاعدتا نباید خودمون رو زیر سایه‌ی آدم بزرگ‌ها له کنیم.
قدم اول اسطوره شدن، از زیر سایه‌ی اسطوره‌ها بیرون اومدنه، یاد بگیریم اما خودمونو له نکنیم.
الهام بگیریم اما یادمون باشه هرچی راجع بهشون می‌گن لزوما درست و قابل استفاده نیست.