می‌شه اینقدر داد نزنی؟!

هممون می‌دونیم که داد و بیداد و رفتارهای گوریلی به روابط و کیفیت زندگی‌مون آسیب‌های جدی می‌زنه اما یه وقتایی ممکنه از دستمون در بره و دوباره اینکار رو بکنیم. چرا؟!
با اینکه داد زدن و تکانشگری در دراز مدت به ما لطمه می‌زنه اما خیلی وقت‌ها در کوتاه مدت به ما نفع می‌رسونه. مثلا ممکنه بچه‌مون بعد از فریاد ما بره بشینه سر درسش یا همسرمون بترسه و بخواد حالمون رو خوب کنه. اکثر ما گول تاثیرات کوتاه مدتِ عصبانیت و داد زدن و گوریل بودن رو می‌خوریم.
‌معمولا افرادی که داد می‌زنن بعدش احساس پشیمانی می‌کنن و حتی بعضیاشون درصدد عذرخواهی بر میان و یه سری هم دچار شرم و پشیمانی درونی می‌شن و غصه می‌خورن و در توضیح رفتارشون می‌گن: دست خودم نبود عصبانی شدم، خیلی از دستش ناراحت بودم، آخه نباید...‌‌
فرآیند روان شناختی داد زدن و عصبانی شدن اینطوریه که به خاطر یه اتفاق یا یه حرف ما احساس خشم عجیبی می‌کنیم و احساس خشم مثل تمام احساسات منفی مثل یه تیغ عمل می‌کنه و ما رو می‌رنجونه پس حالا می‌خوایم این تیغ رو بکشیم بیرون. به نظر می‌رسه اگه داد بزنیم این تیغ بیرون میاد و اون آدمی که باعث احساس خشم در ما شد، رفتارش رو درست می‌کنه اما به غیر از اینکه داد زدن، خشم رو کم نمی‌کنه بلکه اونو تحریک می‌کنه و بیشترش هم می‌کنه، تازه باعث تولید احساس غم و ناراحتی و پریشانی هم می‌شه!
یعنی اومدیم ابروش رو درست کنیم و خشم رو حل کنیم اما چند تا احساس ناراحت کننده‌ی دیگه هم اضافه کردیم و یه معجون کامل غم و غصه برای خودمون اضافه کردیم‌‌.
‌‌درسته که یه سری واقعا ما رو ناراحت می‌کنن...‌
درسته که یه سری واقعا بعضی وقت‌ها نمی‌فهمن...‌.
درسته که ناراحتی و احساس خشم ناخودآگاه می‌تونه رفتار ما رو تنظیم کنه‌‌...
اما یادمون باشه که بچه‌های کوچیک هم احساسشون رو خیلی راحت ابراز و زندگی می‌کنن و یه نشونه‌ی بزرگ شدن اینه که احساساتمون رو کتمان نکنیم اما همیشه هم اون‌ها رو زندگی نکنیم‌‌.
هر بار که احساساتت رو زندگی نکنی، انگار یه سطح آگاهی و انسان بودنت رو رشد دادی.