ما نمی‌توانیم فقط خوش بین باشیم‌‌ و نباید فقط بدبین باشیم و واقع بینی هم همیشه خوب نیست‌‌‌‌!

هر کدام از این سه نگرش، در موقعیت‌های خاصی می‌تونن ابزار بهتری باشن اما استفاده‌ی همیشگی از هر کدوم اون‌ها، می‌تونه ضرر و زیان فراوانی داشته باشه!!‌‌
زمانی که جان و امنیت ما در خطر باشه، بدبینی می‌تونه سلامت جسمی ما رو محافظت کنه در واقع بدبینی دروازه‌بان خوبیه اما احتمال گل زدنش کمه‌.
تو با بدبینی می‌تونی از چیزایی که داری مراقبت کنی اما معمولا نمی‌تونی با بدبینی بیشتر از کمی به خودت اضافه کنی!!‌‌
زمانی که ما نمی‌تونیم واقعیت رو بفهمیم و یا فعلا نمی‌تونیم روی واقعیت تاثیر زیادی بذاریم، بهترین واکنش و نگرش همراه با خوش‌بینی هست‌‌.
مثلا من در انتخاب پدر و مادرم کنترلی ندارم و روی ویژگی‌های شخصیتی اون‌ها، تاثیر زیادی نمی‌تونم بذارم پس اگه نسبت به نیت و رفتارها و ویژگی آن‌ها، نگرش خوش بینانه داشته باشم، احتمال داشتن یک رابطه‌ بهتر با اون‌ها هست.‌‌
وقتی واقعیت قابل فهمیدنی وجود داره که تا حدود زیادی می‌تونه آینده رو پیش‌بینی کنه، هیچ چیز بهتر از واقع‌بینی نیست.‌‌
مثلا من با آدمی آشنا شدم که متاسفانه نسبت به تعهداتش و قول‌هاش نسبت به دیگران، تعهد بالایی نداره‌‌، واقعیت این است که او تعهد بالایی ندارد.
و واقعیت می‌تونه تا حدود زیادی پیش‌بینی کند که در آینده هم احتمال داره که با من هم چنین رفتاری داشته باشه.‌‌
اگه آدم خیلی مهمی در زندگی من نیست من می‌تونم با خوش‌بینی، کنارش خوش باشم اما اگر می‌خواهم او را به عنوان همسر یا شریک خودم انتخاب کنم نباید واقعیت را نادیده بگیرم.
کسانی که امروز درس‌های واقعیت را نادیده می‌گیرند واقعیت هم در آینده، آن‌ها را نادیده می‌گیرد!
‌‌