لطفا از جات بلند شو!

لطفا از جات بلند شو ما دهه شصتی‌ها همیشه اضافه بودیم. یعنی جا و غذا و مدرسه و کلاس توپ همیشه کم داشتیم. به هممون نمی‌رسید برای همین اکثر ما به ذهنیت کمبود عادت کردیم و الان هم احتمالا خیلی از احتکار کردن‌ها و انبار کردن ها کار ما دهه شصتی ها باشه!!
اما تا الان ندیدم که اقتصاددان یا جامعه شناسی یا مسئولی بیاد از ما روان شناس‌ها بخواد که به درمان این کمبودها کمک کنیم… ولش کن، حرفم یه چیز دیگه است. ما خیلی وقت‌ها وقتی یه صندلی گیرمون می‌اومد، سریع می‌شستیم و حتی اگر دستشویی داشتیم هم، نمی‌رفتیم که مبادا جامونو از دست بدیم!! حتی اگه می‌تونستیم کیفمون رو می‌ذاشتیم روی صندلی بغلی که برای دوستمون هم جا بگیریم…
یه دفعه قرار بود یه مراسمی برگزار شه تو مدرسه‌مون. اولش گفتن تو سالن اصلی برگزار می‌شه، بعدش گفتن تو نمازخونه و خلاصه دوباره شد تو سالن اصلی!! من زودتر رسیدم و ردیف اول جا پیدا کردم چند نفر دیگه هم اومدن و ردیف‌ها دونه دونه پر شد. سه چهار ردیف که پر شد یکی گفت بچه‌ها برنامه تو نمازخونه است، یک سری بلند شدن رفتن اما دوباره برگشتن و گفتن نه همین جاست!! منم سفت سرجام نشسته بودم و منتظر دوستم بودم که بیاد و کیفمو بردارم بشینه اما دیر کرده بود. دوباره یکی دیگه اومد گفت آقا چرا اینجا نشستین؟! برنامه تو نمازخونه است. این دفعه تعداد بیشتری رفتن اما من به خیال خودم که دوباره برمی‌گردن با یه سری دیگه، سنگرهامونو نگه داشتیم اما این دفعه کسی برنگشت، به ساعت نگاه می‌کردیم. دوستم، بچه‌ها… نکنه اینجا نباشه برنامه؟! بیست-سی دقیقه که گذشت و حسابی از جام مراقبت کردم احساس ناکامی وجودم گرفت، کیفمو برداشتم رفتم به سمت ساختمان اصلی و نمازخانه آدم‌ها تا ته سالن وایستاده بودن و داشتن برنامه مفرح جشن رو نگاه می‌کردن، جا نبود تا یه خرده اینو هل دادم و اونو هل دادم صحنه رو ببینم، مجری برنامه از بچه‌ها خداحافظی کرد.
متن طولانی شد؛ می‌خوام بگم مواظب باش کجا جا گرفتی، از چی مراقبت می‌کنی شاید همه چی عوض شده باشه بعضی وقت‌ها، مکان برگزاری زندگی رو چک کن اینقدر سفت به جایی که نشستی محکم نچسب همون صندلی که امروز فکر می‌کنی، سرمایه‌ات هست. شاید بزرگترین دشمنت باشه اگه می‌بینی خیلی وقته خبری نیست از هیچی یک بار چک کن که جات درست باشه می‌دونم هنوز صندلی کمه، اما روی هر صندلی نشین.