آینده رو با جزئیات تصور می کنم چون برای ساختن یه چیز فوق العاده نقشه لازمه‌‌.

چند روز پیش در یکی از کارگاه‌هام با خانمی داشتم حرف می‌زدم که می‌گفت به کارم علاقه ی لازم رو ندارم مشاور تغذیه بود و فقط ۵۰٪ به کارش علاقه داشت و می‌گفت اگه بتونم دوست دارم کارم رو عوض کنم و کافه بزنیم و غیره‌‌…
‌‌بهش گفتم اگه تو کارت تبدیل به یکی از بهترین‌های ایران بشی کتاب بنویسی و سمینارهای کوچک و بزرگ برگزار کنی‌‌، روی سلامت هزاران نفر کار کنی، بازم کارت رو همین قدر دوست داری و بازم دلت به کافه رستوران افتتاح کردن هست؟‌‌
چشماش برق زد و گفت: نه من عاشق این چیزایی هستم که شما می‌گی! معلومه که بی‌خیال همه چی می‌شم و توی همین کار می‌مونم‌‌.
‌‌بهش گفتم تو و خیلی‌های دیگه با کارتون مشکل ندارین ایده و چشم انداز و ویژن الهام بخشی برای کارتون ندارین، واسه همین فکر می‌کنید با این شغل و حرفه مشکل دارین.
اگر هر آدمی تو زندگی‌اش برای شغل و ماموریت و رسالتش، تصورات روشن‌تری داشته باشه و نقشه‌ی جذابی داشته باشه راحت‌تر می‌تونه با سختی‌هاش کنار بیاد‌‌.
‌‌آینده‌ی زیبا سوخت سختی‌های امروزه راجع بهش بنویسید.
بعضی وقت‌ها رویاپردازی کردن بهتر از کار کردن و زور زدن بی خودیه.
رویاها مثل یک توپ انرژی توی شرایط سخت میان و ما رو بغل می‌کنن و دوباره تو مسیر قرار میدن‌‌.