یه ویژگی دوست، همسر، رئیس، همکار و… خوب اینه که شهامت ناراحت کردن ما رو داشته باشه‌‌‌. کسی که همش دنبال خوشحال کردن ما باشه، شاید ما رو دوست داشته باشه‌‌، اما واقعیتش اینه که احتمالا خیلی به رشد و پیشرفت ما کمک نکنه و کسی که این کار رو نتونه بکنه،‌‌ احتمالا به خوشبختی و خوشحالی ما در آینده نتونه کمک کنه و تمام زورش این خواهد بود که در کوتاه مدت به ما یک زندگی خوب بده‌‌‌‌ و آدمی که شهامت انتقاد از ما رو داشته باشه چون آدمه پس حتما در انتقادهاش هم اشتباه می‌کنه.
پس نمی‌شه از آدم‌ها انتظار داشت هیچ وقت از ما انتقاد اشتباه نکنن…‌‌ چون اگه شهامت داشته باشن متاسفانه ممکنه انتقاد اشتباه هم بکنن و تو اگه قرار باشه با انتقاد درست و غلط، خیلی زود روابط و کارت رو عوض کنی پس به تدریج آدم‌های خوب زندگیت رو از دست می‌دی…‌‌
چرا که یک شاخص مهم دوست و آدم‌های خوب، شهامت داشتنه و یه چیز مهم دیگه، وقتی از انتقاد فراری باشی، احتمال نزدیک شدنت به آدم‌های بد زیاد می‌شه.
چرا؟!‌‌‌‌ چون‌که آدم‌های بد، خوب می‌دونن که اگه از کسی انتقاد نکنن و چاپلوسی‌اش رو بکنن، می‌تونن بهش نزدیک بشن و در اولین فرصت ازش سوء استفاده کنن.
پس خیلی وقت‌ها این ما هستیم که با دستای خودمون پای آدم‌های بد رو در زندگیمون باز می‌کنیم.
چرا؟!‌‌ چون خیلی از ما به خاطر کمبود احساس ارزشمندی، نمی‌تونیم به انتقادها‌، واکنش درستی نشون بدیم‌‌.