امید صبحانه‌ی خوب اما شام بدی است!

امید صبحانه‌ی خوب اما شام بدی است. این جمله‌ی عجیب از فرانسیس بیکن است‌‌.‌‌ به عنوان نویسنده، روان شناس و سخنران که با هزاران نفر آدم کار کرده‌ام تقریبا مطمئن هستم که وقتی به آدم‌ها امیدواری فوری می‌دهی بیشتر کارشان را سخت می‌کنی…
من به شخصه به آینده امیدوارم اما لزوما به آینده‌ی تک تک شما امیدوار نیستم!!‌‌‌‌ چون نمی‌دانم مشغول انجام چه کاری هستید؛ پیش بینی من از آینده‌ی جهان این است که روز به روز دنیا به جای بهتر و اخلاقی‌تر و راحت‌تری تبدیل می‌شود که در آن انسان‌ها به خودشکوفایی نزدیک‌تر می‌شوند (اگر تا الان دوره‌ی خودشکوفایی من رو ندیدید یه فکری به حال خودتان بکنید :))‌‌ اما تو چی؟ اگر تنها دلیل امیدوارت به آینده، امیدواریت هست، برات متاسفم‌‌…
من به آینده‌ی زندگی خودم و موسسه‌ی خودمان (موسسه‌ی بارسا) امیدوارم چون از ساعت 6:45 صبح کار می‌کنیم تا 10 شب برای آینده برنامه داریم و هر روز محتوای جدیدتر تولید می‌کنیم، کارهای خلاقانه‌تر می‌کنیم و… دلیل اصلی امیدواری ما کار و تلاش و برنامه‌هایی است که از آینده داریم؛‌‌‌‌ اگر در جملاتم از امیدواری می‌گویم شاید برای عده‌ای سوء تفاهم شود چون زمانی که می‌خواهم یک جمله‌ی کوتاه توییت کنم جا نمی‌شود راجع به ساعت کاریم حرف بزنم من با خیلی از روان شناس‌ها و تاثیرگذاران اجتماعی که دیده‌اید فرق دارم زحمت کشیده‌ام و هنوز به صورت میانگین روزی 14 ساعت کار می‌کنم. این نوشته را تقدیم کسانی می‌کنم که آدم‌های خوبی هستند اما آینده‌ی خوبی ندارند. و به آنها می‌گویم امیدواری خوب است اما به تنهایی فقط به درد جرز دیوار می‌خورد. با امیدواری بدون تلاش و خشک و خالی، با آینده‌تان شوخی نکنید.
تمرین:
به صورت میانگین روزی چند ساعت کار مفید انجام می‌دهید؟ چقدر هوشمندانه است؟ طبق کدام الگو پیش می‌روید؟ آیا تلاشتان کافی است؟
‌‌