وقتی همه‌چیز تاریک می‌شود، امید پررنگ‌تر می‌درخشد

بمباران روزانه اخبار و رویدادهای شبکه‌های اجتماعی، به‌ویژه در روزهای اخیر، ممکن است حس ناامیدی یا بدبینی را در ما تقویت کند. این احساسات، هرچند قابل درک، می‌توانند ما را از یادآوری اهمیت امید بازدارند—امیدی که هم در حمایت از خودمان و هم در تقویت دیگران نقش حیاتی دارد و بازتاب‌دهنده ارزش‌هایی است که به آن‌ها پایبندیم.

امید: تعهد به اقدام

مارتین لوتر کینگ در سخنرانی‌اش در دانشگاه کرنل در سال ۱۹۶۲ اشاره کرد که بدبینان و خوش‌بینان افراطی در یک نکته اشتراک دارند: هر دو باور دارند که در برابر چالش‌ها کاری نمی‌توان انجام داد. اما او دیدگاهی واقع‌بینانه را پیشنهاد کرد—دیدگاهی که در عین پذیرش پیشرفت‌های گذشته، ما را به آگاهی از چالش‌های پیش‌رو و تلاش برای تغییر تشویق می‌کند. پیام اصلی او این بود که عدم اقدام، گزینه‌ای قابل قبول نیست.

امروز، ما بیش از هر زمان دیگری به امید نیاز داریم—نه امیدی ساده‌لوحانه، بلکه امیدی آگاهانه که در کنار اقدام به ما کمک می‌کند با چالش‌های پیچیده مقابله کنیم.

از ناامیدی تا خوش‌بینی آگاهانه

همزمان با پایان سال ۲۰۲۴، در مقطعی حساس قرار داریم. از یک سو، پنج سال از پاندمی کووید گذشته و جهان به‌تدریج از بحران‌های ناشی از آن عبور می‌کند. از سوی دیگر، انتخاباتی را پشت سر گذاشته‌ایم که نتیجه آن نگرانی‌هایی درباره آینده سلامت عمومی، تغییرات اقلیمی، و حقوق بشر به همراه دارد.

آیا این لحظه ما را به ناامیدی سوق می‌دهد؟ شاید، اما همان‌طور که نویسنده برجسته، ربکا سولنیت، یادآوری می‌کند: ناامیدی لوکسی است که تنها افراد دارای امتیاز می‌توانند از آن بهره ببرند. کسانی که بیشترین آسیب را از چالش‌های پیش‌رو خواهند دید—از کارگران آسیب‌پذیر گرفته تا کسانی که با بلایای طبیعی و مشکلات بهداشتی دست‌وپنجه نرم می‌کنند—چاره‌ای جز حفظ امید ندارند. به همین دلیل، ما نیز که می‌توانیم اقدام کنیم، نباید تسلیم ناامیدی شویم.

سه گام برای تقویت امید

۱. پذیرش خوش‌بینی آگاهانه

خوش‌بینی به معنای نادیده گرفتن مشکلات نیست، بلکه شناسایی پیشرفت‌ها و باور به امکان بهبود است. این رویکرد نه تنها سلامت روانی ما را تقویت می‌کند، بلکه الهام‌بخش دیگران برای همراهی در مسیر تغییر می‌شود.

۲. تعهد به اقدام مؤثر

امید بدون اقدام خالی از معناست. هر یک از ما می‌توانیم در حوزه‌ای که به آن دسترسی داریم، تغییر ایجاد کنیم—چه از طریق مقابله با نابرابری‌ها، چه با حمایت از دسترسی عادلانه به خدمات بهداشتی. متخصصان سلامت و علم وظیفه دارند از پلتفرم‌های خود برای ترویج آگاهی، مقابله با اطلاعات نادرست، و ایجاد فرصت‌های جدید استفاده کنند.

۳. برقراری ارتباط با دیگران

چالش بزرگ‌تر این است که با کسانی که اعتماد خود را به علم یا سلامت از دست داده‌اند، ارتباط برقرار کنیم. برای بهبود سلامت عمومی، باید از تقسیم‌بندی “ما” و “آن‌ها” اجتناب کنیم و این واقعیت را بپذیریم که سلامت همه ما به هم گره خورده است.

اگه علاقه‌مند شدی بیشتر بدونی، کتاب مربی‌گری مبتنی بر پذیرش و تعهد توضیحات مفصلی درباره این موضوع ارائه می‌ده.

در نهایت، امید ابزاری برای پیشبرد جامعه‌ای سالم‌تر و مقاوم‌تر است. با تمرکز بر خوش‌بینی، تعهد به اقدام، و ایجاد همبستگی، می‌توانیم ارزش‌هایی را که به آن‌ها باور داریم، در واقعیت منعکس کنیم و آینده‌ای بهتر بسازیم.