‌‌‌‌مسخره‌ام کنید اما من امیدوارم کمپل مورگان، داستان مردی را تعریف می‌کند که مغازه‌اش در آتش سوزی بزرگ شیکاگو، سوخت.
آن مرد فردای آتش سوزی، یک میز وسط مغازه‌اش گذاشت و روی آن تابلویی گذاشت که نوشته بود: “همه چیز به جز همسرم، فرزندم و امیدم از دست رفته. کارم از فردا صبح طبق معمول ادامه خواهد داشت.”
این امید را از کجا آورده؟ چگونه در شرایط سخت امیدوار باشیم؟ امید یک انتخاب است؛ انتخابی که هر کسی جرات آن را ندارد. چرا جرات؟ چون اگر تو امیدوار باشی باید وارد ترسناک ترین دالون‌ها و وحشتناک‌ترین چالش‌ها شوی به این امید که از آن زنده و موفق بیرون بیایی. پس اگر امیدوار نباشی می‌توانی بالای آن دالون بایستی و افراد امیدوار را مشاهده کنی که وارد چالش زندگی می‌شوند. اینجور وقت‌ها فکر می‌کنی زرنگ هستی. با خودت فکر می‌کنی بگذار آن‌ها بروند اگر سالم بیرون آمدند، من هم می‌روم اما تا تو به خودت بیای، دیگر فرصتی برای ورودت نخواهد بود. امیدواری به معنی بی احتیاطی نیست؛ امیدواری یعنی در سخت ترین شرایط یادِ خودِ پر قدرتت بیفتی و بگویی: خودم بالاخره درستش می‌کنم.