یه انتقاد بکن‌‌؛ اما تیکه تیکه نکن‌‌.

جوری می‌گه انتقاد پذیر نیستی انگار خودش مسعود فراستیه‌‌، حاجی شما هر چی جلو دستت میاد رو پرت می‌کنی سمت ما، بعد می‌گی چرا فرار می‌کنی تو اتاقت؟‌‌ کدوم خلی اینجا می‌مونه؟!‌‌
عزیز من توهین با انتقاد فرق داره، وقتی کلیت منو میبری زیر سوال می‌شه توهین‌‌. مثلا: تو هیچ وقت حواست به من نبوده‌‌، تو که آدم نیستی‌‌
تو نمک به حرومی‌‌ و ... وقتی راه بازگشت نمی‌ذاری می‌شه توهین‌‌. مثلا: من به خدا واگذارت می‌کنم‌‌، من دیگه باهات کاری ندارم‌‌، دیگه با من تماس نگیر‌‌.
وقتی قضاوت می‌کنی می‌شه توهین‌‌. مثلا: تو دزدی واسه همین، تو خائنی که...
اما انتقاد چیه؟!‌‌ انتقاد چیزیه که با احساسات منفی قاطی نشده‌‌، ایراد رو قسمتی از من می‌دونه و من رو ایراد نمی‌دونه، واضح و شفاف به من کمک می‌کنه رفتارم رو درست کنم، بدون اینکه من رو با کسی مقایسه کنه باهام حرف می‌زنه، از آدمای دیگه برای پرفشار کردن انتقاد کمک نمی‌گیره‌‌. هیچکس از انتقاد خوشش نمیاد؛ هیچکس‌‌. آدمایی که سلامت روانی بالایی دارند، تاب آوری و آگاهی خوبی دارند، می‌تونن با انتقاد بهتر روبرو بشن و‌‌ کسایی که خودپذیری و عزت نفس پایینی دارن با انتقادها از بین می‌رن و در مقابل انتقاد، رفتارهای بدی نشون می‌دن‌‌. اما جالبه بگم بهتون که کسایی که توهین هم می‌کنن یا انتقادهای بد انجام می‌دن احتمالا مشکل عزت نفس دارن‌‌.